درگاهِ جمال

كجا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست
هــــركجــــــــا سر بنهى سجده‏گه آن زيباست
همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند
در غم هجــر رُخش اين همه شور و غوغاست
جملــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند
اين چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست
عاشقــــــــــان صدرنشينانِ جهانِ قدسند
ســــرفــــــراز آنكــــه بدرگاه جمال تو گداست
فارغ از ما و من است آنكه بكوى تو خزيد
غافل از هر دو جهان كى بهواى من و ماست؟!
بـــــــر كن اين خرقه آلوده و اين بت بشكن!
بــــه در عشق فرود آى كـــه آن قبلـــه نمــــاست